Waar hoor je bij?

Van welke kerk ben je?

Die vragen krijg ik nog wel eens te horen.

Dan antwoord ik: 'Ik ben hervormd geboren'.

Maar ja, wat geef ik daarmee eigenlijk aan?

En dus vul 'k aan: rechtzinnig daarenboven

dat is een vrijzinnige manier van geloven.

Maar toen ik nog jong was, is mij al geleerd:

een goed woord voor hervormd is gereformeerd.

Dus behoor 'k ook tot de gereformeerde kerk

en doe gereformeerd gemeentewerk.

En de kerk is al oud! Dat is zonder meer,

dus ben ik ook eigenlijk ook oud-gereformeerd.

Ik ben christelijk, zo is me geleerd,

dus ben ik ook christelijk gereformeerd.

Ik kan ook zeggen, dat kan er ook mee door,

dat ik tot een christengemeente behoor.

Christus bevrijdde mij, tot liefde en hoop,

dus vast en zeker, vrijgemaakt ben ik ook.

Omdat men in mijn kerk ook aan dopen doet,

past baptistengemeente me ook wel goed.

In mijn kerk komt ook jaarlijks 't pinksterfeest voor,

dus is het dat ik ook tot de pinkstergemeente behoor.

En omdat het steeds om het evangelie gaat,

kan evangelische gemeente ook geen kwaad.

Ik vaar op 't bijbels apostolisch gezag,

dat is de reden dat ik me ook apostolisch noemen mag.

Tenslotte is het gewoon een klein publiek:

de kerk is algemeen, dus 'k ben ook katholiek.

Je weet nu tot welke kerk/gemeente ik hoor.

Of komt mijn antwoord je wat verwarrend voor?

Je hebt gelijk! Die namen! Wat een gedoe!

Daarom wens ik je van ganser harte toe,

dat op de vraag: waar hoor je bij? Van wie ben jij (bent u)?

Je antwoordt zij: Van Christus ben ik! Straks en ... Nu!

(n.a.v. 1 Kor.3:4 en 21-23)

Bron: http://home.filternet.nl

Deze tekst kwam ik tegen op internet.

De grote kerkelijke verdeeldheid, waar Nederland om bekend staat, is iets om ons over te schamen. Wanneer je, zoals ik de laatste maanden, in het buitenland verblijft begrijpen veel van onze broers en zussen in Christus niet waarom er in Nederland zoveel kerken zijn.

Zoveel verschillende plaatsen waar mensen iedere zondag samenkomen om Hem te aanbidden, te loven en te prijzen.

Zoveel verschillende plaatsen waar het Avondmaal wordt gevierd.

Zijn we het ergens niet mee eens, scheiden we ons toch weer af.

Ik besef heel goed dat dit een sterk gechargeerd beeld is, maar toch.

Wij zijn geneigd om elkaar in 'hokjes' te duwen die we kerk noemen, en zijn veel met onszelf en onze 'eigen kerk' bezig. Was het niet Jezus Zelf, die de opdracht gaf om één te zijn (Johannes 17)?

Wat brengen wij hier van terecht? Hoe behandelen wij onze broers en zussen in Christus die lid zijn van een andere kerk of gemeente? Kijken wij naar de verschillen, of naar wat ons bindt?

Soms schaam ik mij voor mijn christen zijn, omdat ook ik vaak kijk naar wat ons van elkaar scheidt, en niet naar wat ons samenbindt.

Ook hiervoor zijn mijn ogen geopend in het prachtige Bolivia.

Iedere zondag mochten wij naar de Cochabamba International Church gaan. 10 nationaliteiten verenigd in één kerk. Vele verschillende christenen, met hetzelfde doel: Christus dienen, loven en prijzen.

Is het daar dan perfect? Zijn ze het altijd met elkaar eens? Nee, uiteraard niet, we leven in een gebroken wereld. Perfect zal de kerk pas zijn wanneer we voor eeuwig samen met Jezus mogen zijn.

Maar ik hoop en bid dat mijn antwoord op de vraag waar dit stukje mee begint zal zijn en blijven: Van Christus ben ik! Straks en ... Nu!