De tijd gaat ondanks het wennen snel voorbij.
Vorige week vrijdag mochten wij na een verblijf van 13 weken weer terug komen in Nederland.
Het weerzien met familie en vrienden was hartelijk, gezellig en leuk.
Ondanks dat het een doordeweekse dag was waren er toch velen naar Schiphol gekomen om ons te verwelkomen.
Daar zijn we dan, na 27 uur reizen!
Mooi spandoek!
Een prachtige aankomstcake!
Een mooie Nina in de tuin!
De eerste nacht, jonge die was met name ....... lang ;)
Vrijdagavond rond een uur of 11 naar bed, niet te vroeg, op advies van mijn moeder, om zo snel mogelijk weer in het ritme te komen.
Zaterdagochtend werd ik bij daglicht wakker. Mooi, snel naar het postkantoor. Voordat we weggingen had ik de auto geschorst, dit moest weer ongedaan gemaakt worden.
Eenmaal beneden is het half 8 op mijn horloge, mooi op tijd.
Helaas voor mij, was dit Boliviaanse tijd, dus half 1 Nederlandse tijd!
Met als resultaat: postkantoor dicht, en niet prettig wakker worden, de dag is al half voorbij!
De eerste week is het allemaal nog wennen.
Wennen aan ons huis, hoe raar dit ook klinkt. Ik voelde mij niet op mijn gemak in ons eigen huis en woonplaats. Allemaal zo onwerkelijk. De ene dag loop je nog in de korte broek, en nu de dikke winterjas aan!
Zelf nu, heb ik vreselijk veel moeite met de kou. De hele dag een sjaal om, en bibberen als ik buiten kom.
Wennen aan .... de prijzen! Toen ik tanken moest, ging er voor 70 euro benzine in, bijna 700BS!
En dat is weer bijna ... een maandloon voor een schoolmeester in Bolivia!
Het is zo anders, zo vreemd, zo .... wennen.
Ook het werk mocht ik deze week weer oppakken. Maandagavond direct weer 3 groepen catechese! Dit ging heel goed, alsof ik nooit weggeweest was.
Dit voelde voor mij wel goed, bezig zijn met Gods woord, met de dingen die echt belangrijk zijn in het leven.
Tegelijk moest ik denken aan de vele straatkinderen die ik heb gezien in Cochabamba.
Zij krijgen geen Bijbels onderwijs, zij krijgen niet het Voedsel aangereikt, waarom zij niet, en wij wel?
En waarom slaan wij het hier in Nederland zo vaak af?
Vaak willen we het allemaal zelf doen, terwijl het allerbelangrijkste al gedaan is.
Heimwee.
Heimwee naar 'mijn' Bolivia, waar een gedeelte van mij gebleven is, zo ik eerder schreef.
Deze week voelde ik mij vaak een vreemdeling in eigen land, en ik denk dat dit voorlopig nog wel even zo zal voelen. In 2008 had ik dit ook, alleen minder heftig dan nu.
Heimwee naar de vele wandelingen die ik mocht maken en gesprekken die ik mocht voeren. Naar de mooie mensen, naar de kinderen, naar de babywash.
Naar het prachtige weer, omdat het hier zo koud is!
Naar .... zoveel andere dingen.
Het zal nog wel even duren, voordat ik mij hier weer thuis ga voelen.
Gelukkig heeft God mij ook hier een mooie en belangrijke taak gegeven waar ik mij weer mee bezig mag houden. Werken met jongeren, gesprekken aangaan over de plaats die Jezus in hun leven heeft. Proberen de opdracht van Jezus over te brengen, enthousiast te maken voor het werk in Zijn wereld.
Maar ook, weer tijd voor andere dingen, zoals mijn hobby.
Deze heb ik ook ruim 4 maand niet meer kunnen beoefenen, en dit ging ik ook missen.
Morgenochtend/middag dan eindelijk weer eens rijden! (voor diegene die niet weten waar ik mee rijd, binnenkort zal ik er een blog over schrijven ;)).
De eerste week in Genemuiden zit er weer op.
Een week waarin er weer veel gebeurd is, Jonathan mocht weer naar school, Abigaïl nog lekker thuis, Anneke meestal thuis.
Wennen aan de nieuwe situatie en aan elkaar.
Ook daarvoor ben ik dankbaar!
Toen je gister dit verhaal schreef was Anneke dus
BeantwoordenVerwijderenniet thuis met de kids....
Het bezorgde mij wel ff de lach kriebels hihihi
Wat een leuk stukje zeg!:) Ik hoop dat je snel weer thuis gaat voelen. ;)
BeantwoordenVerwijderen