Angst.........

Beschrijft mijn gevoel van afgelopen vrijdag

Angst, omdat twee mannen iets van mij gestolen hebben, niet materieel, maar mentaal.

Zoals zo vaak had ik een bakje koffie gedronken, een kwartiertje lopen van ons hotel. Nadat ik broodjes gehaald had voor Anneke en de kids, liep ik weer richting het hotel.

Een meter of 200 voor het hotel, werd ik staande gehouden door een auto, waarin twee mannen zaten, die zich als politie voordeden.

'Of ik mij kon legitimeren', nee, dat kon ik niet, omdat we nooit met officiele documenten over straat gaan.

Vervolgens wilden ze dat ik achterin de auto zou plaatsnemen.

Nu ken ik de verhalen over de nep-politie, en dat je nooit in de auto moet gaan zitten. Dit wilde ik dus ook zeker niet doen.

Ik voelde steeds meer angst opkomen.

Ettelijke minuten gingen voorbij. Ik vertelde meerdere keren dat ik niet in de auto wilde gaan zitten, maar dat ze mee konden gaan naar het hotel om de papieren te kunnen bekijken.

Het werd mij al snel duidelijk dat ze hier geen genoegen mee namen, omdat ze maar bleven zeggen dat ik in de auto moest gaan zitten.

Mijn angst werd steeds groter, en mijn hart bonsde als een gek.

Uiteindelijk liet één van de mannen mij zijn pistool zien, en wees naar de achterbank.

Ik werd nog angstiger.

De keuze was nu snel gemaakt, ik nam plaats op de achterbank van de auto met een bonzend hoofd en hart.

Of ik drugs had gebruikt. Nee, natuurlijk niet! Vervolgens moest ik mijn zakken leegmaken, en ging één van de mannen (zogenaamd) bellen.

Ik moest mijn naam en verblijfplaats geven.

Toen ze mijn portemonnee zagen, wilden ze deze controleren. Gelukkig zat er maar 50BS in en geen pasjes of waardevolle documenten.

Vervolgens wilden ze mijn handen ruiken, of ik drugs had aangeraakt.

Toen ging de telefoon (echt of nep zal ik nooit weten) en mocht ik snel daarna de auto uitstappen.

Ik stond te shaken op mijn benen, en mijn hart leek wel door mijn borstkas naar buiten te willen springen.

Eenmaal uit de auto, heb ik eerst God gedankt, ik was gespaard.

Maar dan.

De dag later herhaalde de film zich waarin ik de hoofdrolspeler was. Dit is iets wat je in films ziet, maar dat ik dit zou meemaken?

Keer op keer voel ik het opnieuw.

Huilbuien kwamen. Ik dacht na over wat er gebeurd zou zijn, als ze mij niet hadden vrijgelaten.

Erover praten met Anneke en anderen, en niet kunnen uitleggen hoe ik mij voel, en wát ik voel.

Boosheid, omdat ze een stukje vreugde van mij hebben afgepakt en ik mij niet meer veilig voel.

Verdriet, omdat ik nu angst voel, die ik nog nooit heb gevoeld.

Nog steeds weet ik niet te omschrijven wat ik voel, of voelen moet, en blijft de gebeurtenis zich in mijn hoofd herhalen.

En toch,

Ik voel en weet dat God mij beschermt heeft. Dat Hij bij me was, toen ik zo bang was, toen ik dacht niet meer te zullen terugkeren bij mijn gezin.

Later kwamen de woorden uit Psalm 23 naar boven, vreemd genoeg in het Engels:

The Lord is my shepherd; I shall not be in want

He makes me to lie down in green pastures, He leads me beside quiet waters.

He restores my soul. He guides me in paths of righteousness for his name's sake.

Even, though I walk through the valley of the shadow of death, I will fear no evil, for You are with me;

your rod and your staff they comfort me.

You prepare a table before me in the presence of my enemies. You anoint my head with oil; my cup overflows.

Surely goodness and love will folow me all the days of my life, and I will dwell in the house of the

LORD forever.

Gracias SEÑOR!