Waar hoor je bij?

Van welke kerk ben je?

Die vragen krijg ik nog wel eens te horen.

Dan antwoord ik: 'Ik ben hervormd geboren'.

Maar ja, wat geef ik daarmee eigenlijk aan?

En dus vul 'k aan: rechtzinnig daarenboven

dat is een vrijzinnige manier van geloven.

Maar toen ik nog jong was, is mij al geleerd:

een goed woord voor hervormd is gereformeerd.

Dus behoor 'k ook tot de gereformeerde kerk

en doe gereformeerd gemeentewerk.

En de kerk is al oud! Dat is zonder meer,

dus ben ik ook eigenlijk ook oud-gereformeerd.

Ik ben christelijk, zo is me geleerd,

dus ben ik ook christelijk gereformeerd.

Ik kan ook zeggen, dat kan er ook mee door,

dat ik tot een christengemeente behoor.

Christus bevrijdde mij, tot liefde en hoop,

dus vast en zeker, vrijgemaakt ben ik ook.

Omdat men in mijn kerk ook aan dopen doet,

past baptistengemeente me ook wel goed.

In mijn kerk komt ook jaarlijks 't pinksterfeest voor,

dus is het dat ik ook tot de pinkstergemeente behoor.

En omdat het steeds om het evangelie gaat,

kan evangelische gemeente ook geen kwaad.

Ik vaar op 't bijbels apostolisch gezag,

dat is de reden dat ik me ook apostolisch noemen mag.

Tenslotte is het gewoon een klein publiek:

de kerk is algemeen, dus 'k ben ook katholiek.

Je weet nu tot welke kerk/gemeente ik hoor.

Of komt mijn antwoord je wat verwarrend voor?

Je hebt gelijk! Die namen! Wat een gedoe!

Daarom wens ik je van ganser harte toe,

dat op de vraag: waar hoor je bij? Van wie ben jij (bent u)?

Je antwoordt zij: Van Christus ben ik! Straks en ... Nu!

(n.a.v. 1 Kor.3:4 en 21-23)

Bron: http://home.filternet.nl

Deze tekst kwam ik tegen op internet.

De grote kerkelijke verdeeldheid, waar Nederland om bekend staat, is iets om ons over te schamen. Wanneer je, zoals ik de laatste maanden, in het buitenland verblijft begrijpen veel van onze broers en zussen in Christus niet waarom er in Nederland zoveel kerken zijn.

Zoveel verschillende plaatsen waar mensen iedere zondag samenkomen om Hem te aanbidden, te loven en te prijzen.

Zoveel verschillende plaatsen waar het Avondmaal wordt gevierd.

Zijn we het ergens niet mee eens, scheiden we ons toch weer af.

Ik besef heel goed dat dit een sterk gechargeerd beeld is, maar toch.

Wij zijn geneigd om elkaar in 'hokjes' te duwen die we kerk noemen, en zijn veel met onszelf en onze 'eigen kerk' bezig. Was het niet Jezus Zelf, die de opdracht gaf om één te zijn (Johannes 17)?

Wat brengen wij hier van terecht? Hoe behandelen wij onze broers en zussen in Christus die lid zijn van een andere kerk of gemeente? Kijken wij naar de verschillen, of naar wat ons bindt?

Soms schaam ik mij voor mijn christen zijn, omdat ook ik vaak kijk naar wat ons van elkaar scheidt, en niet naar wat ons samenbindt.

Ook hiervoor zijn mijn ogen geopend in het prachtige Bolivia.

Iedere zondag mochten wij naar de Cochabamba International Church gaan. 10 nationaliteiten verenigd in één kerk. Vele verschillende christenen, met hetzelfde doel: Christus dienen, loven en prijzen.

Is het daar dan perfect? Zijn ze het altijd met elkaar eens? Nee, uiteraard niet, we leven in een gebroken wereld. Perfect zal de kerk pas zijn wanneer we voor eeuwig samen met Jezus mogen zijn.

Maar ik hoop en bid dat mijn antwoord op de vraag waar dit stukje mee begint zal zijn en blijven: Van Christus ben ik! Straks en ... Nu!

Muziek en Parfum!

Volgens mij, maar voor vele anderen lawaai en stank. Zoals beloofd een blog over mijn hobby: de HPI Baja 5T.

Naast lezen heb ik een hobby die lawaai maakt en die stinkt. Al meerdere jaren ben ik bezig met Radio Control (RC) auto's. M.a.w. op afstand bestuurbare auto's

Volgens Anneke speelgoed, maar dit is het zeker niet! En als het al speelgoed zou zijn, dan wel speelgoed voor grote jongens ;).

Sinds 2 jaar ben ik in het bezit van een HPI Baja 5T. Een bic-scale auto in de klasse 1:5. En bic is deze zeker, bijna 1 meter lang en 12 kilogram zwaar!

Op deze auto zit een 26cc 2-takt motor, die ongeveer 5 pk levert, veel voor een auto van dit formaat. De snelheden liggen niet heel erg hoog ('hoe hard gaat die' is vraag die altijd komt, dus bij deze ;)), maximaal zo rond de 70 km/u. Deze auto is gemaakt voor off-road, dus daar haal je deze snelheden ook, en dat is weer wel snel.

Met de technische details zal ik jullie niet vervelen, maar net zoals met een 1:1 auto, kun je aan deze auto bijna alles afstellen.

En dit laatste is dan ook een groot gedeelte van deze hobby: hoe kan ik de auto zo afstellen zodat deze reageert zoals ik dit wil? Welke demper afstellingen, hoe stel ik mijn differentieel af, welke banden voor welke ondergrond, welk camber/toespoor gebruik ik, enz .. .

Naast het rijden op speciaal aangelegde circuits voor deze klasse, rij ik ook vaak samen met andere 'lotgenoten' in de buurt van Havelte en/of Ommen. Daar heb je mooie grote zandvlaktes, waar je een mooi, snel parkoers kunt uitzetten.

Tijdens een meeting in Nunspeet

Het is tijdens het rijden altijd gezellig. Je hebt tijdens de pauze's altijd wat te bespreken, over het weggedrag van de auto, over wat je weer veranderd hebt, enz. Het is ook gewoon gezellig!

Uiteraard heb je (veel) onderhoudt aan dit soort auto's.

Voor de meesten, en dus ook voor mij, ligt de verhouding ongeveer op 1/3 rijden, 2/3 sleutelen/schoonmaken. Het sleutelen neemt dus een grote plaats in, en als je dit niets vindt, is het geen hobby voor jou. Persoonlijk vind ik het sleutelen minstens zo leuk als het rijden!

Sommigen begrijpen niet dat ik, of mensen zoals mij, deze hobby beoefenen.

Voor mij is het een uitlaat(!)klep die ik niet wil missen.

De hele week mag ik bezig zijn met het allerbelangrijkste dat er is, en hiervoor ben ik dankbaar. Aan de andere kant is het mentaal ook zwaar. Daarom is het voor mij goed om andere dingen te hebben waarbij ik niet zo diep hoef na te denken. Wel nadenken uiteraard ;), maar op een ander niveau! Voor mij is het een manier om mijn hoofd weer fris te krijgen (en in deze tijd is dat letterlijk als we buiten rijden zoals vorige week zaterdag ;))

The first week ....

Is inmiddels al weer bijna om!

De tijd gaat ondanks het wennen snel voorbij.

Vorige week vrijdag mochten wij na een verblijf van 13 weken weer terug komen in Nederland.

Het weerzien met familie en vrienden was hartelijk, gezellig en leuk.

Ondanks dat het een doordeweekse dag was waren er toch velen naar Schiphol gekomen om ons te verwelkomen.

Daar zijn we dan, na 27 uur reizen!

Mooi spandoek!

Een prachtige aankomstcake!

Een mooie Nina in de tuin!

De eerste nacht, jonge die was met name ....... lang ;)

Vrijdagavond rond een uur of 11 naar bed, niet te vroeg, op advies van mijn moeder, om zo snel mogelijk weer in het ritme te komen.

Zaterdagochtend werd ik bij daglicht wakker. Mooi, snel naar het postkantoor. Voordat we weggingen had ik de auto geschorst, dit moest weer ongedaan gemaakt worden.

Eenmaal beneden is het half 8 op mijn horloge, mooi op tijd.

Helaas voor mij, was dit Boliviaanse tijd, dus half 1 Nederlandse tijd!

Met als resultaat: postkantoor dicht, en niet prettig wakker worden, de dag is al half voorbij!

De eerste week is het allemaal nog wennen.

Wennen aan ons huis, hoe raar dit ook klinkt. Ik voelde mij niet op mijn gemak in ons eigen huis en woonplaats. Allemaal zo onwerkelijk. De ene dag loop je nog in de korte broek, en nu de dikke winterjas aan!

Zelf nu, heb ik vreselijk veel moeite met de kou. De hele dag een sjaal om, en bibberen als ik buiten kom.

Wennen aan .... de prijzen! Toen ik tanken moest, ging er voor 70 euro benzine in, bijna 700BS!

En dat is weer bijna ... een maandloon voor een schoolmeester in Bolivia!

Het is zo anders, zo vreemd, zo .... wennen.

Ook het werk mocht ik deze week weer oppakken. Maandagavond direct weer 3 groepen catechese! Dit ging heel goed, alsof ik nooit weggeweest was.

Dit voelde voor mij wel goed, bezig zijn met Gods woord, met de dingen die echt belangrijk zijn in het leven.

Tegelijk moest ik denken aan de vele straatkinderen die ik heb gezien in Cochabamba.

Zij krijgen geen Bijbels onderwijs, zij krijgen niet het Voedsel aangereikt, waarom zij niet, en wij wel?

En waarom slaan wij het hier in Nederland zo vaak af?

Vaak willen we het allemaal zelf doen, terwijl het allerbelangrijkste al gedaan is.

Heimwee.

Heimwee naar 'mijn' Bolivia, waar een gedeelte van mij gebleven is, zo ik eerder schreef.

Deze week voelde ik mij vaak een vreemdeling in eigen land, en ik denk dat dit voorlopig nog wel even zo zal voelen. In 2008 had ik dit ook, alleen minder heftig dan nu.

Heimwee naar de vele wandelingen die ik mocht maken en gesprekken die ik mocht voeren. Naar de mooie mensen, naar de kinderen, naar de babywash.

Naar het prachtige weer, omdat het hier zo koud is!

Naar .... zoveel andere dingen.

Het zal nog wel even duren, voordat ik mij hier weer thuis ga voelen.

Gelukkig heeft God mij ook hier een mooie en belangrijke taak gegeven waar ik mij weer mee bezig mag houden. Werken met jongeren, gesprekken aangaan over de plaats die Jezus in hun leven heeft. Proberen de opdracht van Jezus over te brengen, enthousiast te maken voor het werk in Zijn wereld.

Maar ook, weer tijd voor andere dingen, zoals mijn hobby.

Deze heb ik ook ruim 4 maand niet meer kunnen beoefenen, en dit ging ik ook missen.

Morgenochtend/middag dan eindelijk weer eens rijden! (voor diegene die niet weten waar ik mee rijd, binnenkort zal ik er een blog over schrijven ;)).

De eerste week in Genemuiden zit er weer op.

Een week waarin er weer veel gebeurd is, Jonathan mocht weer naar school, Abigaïl nog lekker thuis, Anneke meestal thuis.

Wennen aan de nieuwe situatie en aan elkaar.

Ook daarvoor ben ik dankbaar!

Time ...........

Liefde en tijd zijn door alle eeuwen heen geliefde onderwerpen geweest voor dichters en (song)schrijvers.

Ook deze blog zal gaan over tijd, en over liefde!

Een tijdje (..) geleden was ik aan het nadenken over een laatste blog vanuit 'mijn' land, Bolivia.

Een terugblik van deze fantastische en onvergetelijke tijd.

Bolivia, en vooral Cochabamba zal ik nooit vergeten.

Natuurlijk, onze kinderen komen ervandaan, dat alleen is al genoeg, maar nog meer, omdat het echt mijn thuis is geworden.

Eerder schreef ik hier al over, maar het vertrek uit Cochabamba voelde niet goed. Alsof ik mijn thuis, mijn woonplaats verliet. Het is en zal zal voor altijd 'mijn' plaats blijven, en ik zal er D.V. zeker terugkeren.

Salomo schreef er al over, alles heeft een tijd en een plaats (Prediker 1:1).

Tijd, gegeven door God om te genieten van zijn schepping, zijn schepselen.

Ook een tijd die wij gekregen hebben om te mogen zorgen voor de kinderen die Hij voor een tijdje aan ons toevertrouwt.

Nu is het tijd om terug te kijken.

Terug te kijken op een periode van ruim 3 maanden in mijn geliefde land.

Een land dat voor altijd een hele grote plaats in mijn hart heeft.

Een land ook, dat ik nu al mis en waar een stukje van mij is achter gebleven.

De mooie mensen, de lachende kinderen op straat, de straattentjes waar je heerlijk kan eten, de vrouw met haar sinaasappelsap karretje, het heerlijke klimaat, enz.

Een tijd waarin we mochten bouwen.

De band met onze dochter werd en wordt iedere dag sterker.

Het zal vast nog wel een tijdje duren voordat ze echt begrijpt en voelt dat wij haar ouders zijn, en dat ze zal beseffen dat ze voor altijd bij ons mag wonen, en dat wij haar niet terug brengen, maar we zien iedere dag vooruitgang. Bouwen.

We mochten ook vriendschappen sluiten. Bijzondere en fantastische mensen heeft Hij op onze wegen gezet. Bijzondere plaatsen mochten we bezoeken.

Ook een tijd van breken.

Het vertrek uit mijn geliefde stad Cochabamba, was het afbreken van een mooi en bijzonder hoofdstuk van onze reis.

Afscheid nemen van mensen die mij dierbaar zijn geworden.

Uiteraard is afscheid nemen geen (af)breken, maar wel een afbreking van deze periode.

Een tijd waarin we mochten lachen.

Lachen om zoveel dingen die onze kinderen deden.

Lachen om de capriolen van de kids uit het kindertehuis.

Lachen om .......... zoveel andere dingen.

Ook een tijd van een traan.

Om de straatkinderen die soms leven in een kartonnen doos.

Innerlijk huilen om de zichtbare gebrokenheid van het leven die ik zag en proefde.

Huilen, en vragen: waarom God?

Tranen bij het afscheid nemen van mensen.

Een traan van blijdschap, om ondanks alle ellende, de kinderen te zien lachen.

There's a time to come, and a time to go.

De tijd van vertrek naar Nederland is aangebroken.

Terug naar onze familie en vrienden.

Terug naar ons huis en 'normale' leven, al zal het in meerdere opzichten voor altijd veranderd zijn.

Thank you Lord, for the fantastic time in Bolivia!

En het allerbelangrijkste: God gaat met ons mee!

'He is with you', een prachtige song van Mandisa, is mede de aanleiding geweest voor deze blog.

Op een prachtige en gevoelige wijze geeft ze de woorden van Prediker weer.

Hij was met ons, toen het tijd was om naar Bolivia te gaan.

Hij was met ons, tijdens ons verblijf in Cochabamba en Santa Cruz

Hij was bij mij, toen ik bang was achterin de auto.

Hij is bij ons, als we weer richting Nederland mogen gaan.

Hij is altijd bij me, waar ik ook sta of ga.

Hij omringt mij altijd, iedere dag van mijn leven (Psalm 139).

He is with me!

Thank you Lord, that you're always with me!

Angst.........

Beschrijft mijn gevoel van afgelopen vrijdag

Angst, omdat twee mannen iets van mij gestolen hebben, niet materieel, maar mentaal.

Zoals zo vaak had ik een bakje koffie gedronken, een kwartiertje lopen van ons hotel. Nadat ik broodjes gehaald had voor Anneke en de kids, liep ik weer richting het hotel.

Een meter of 200 voor het hotel, werd ik staande gehouden door een auto, waarin twee mannen zaten, die zich als politie voordeden.

'Of ik mij kon legitimeren', nee, dat kon ik niet, omdat we nooit met officiele documenten over straat gaan.

Vervolgens wilden ze dat ik achterin de auto zou plaatsnemen.

Nu ken ik de verhalen over de nep-politie, en dat je nooit in de auto moet gaan zitten. Dit wilde ik dus ook zeker niet doen.

Ik voelde steeds meer angst opkomen.

Ettelijke minuten gingen voorbij. Ik vertelde meerdere keren dat ik niet in de auto wilde gaan zitten, maar dat ze mee konden gaan naar het hotel om de papieren te kunnen bekijken.

Het werd mij al snel duidelijk dat ze hier geen genoegen mee namen, omdat ze maar bleven zeggen dat ik in de auto moest gaan zitten.

Mijn angst werd steeds groter, en mijn hart bonsde als een gek.

Uiteindelijk liet één van de mannen mij zijn pistool zien, en wees naar de achterbank.

Ik werd nog angstiger.

De keuze was nu snel gemaakt, ik nam plaats op de achterbank van de auto met een bonzend hoofd en hart.

Of ik drugs had gebruikt. Nee, natuurlijk niet! Vervolgens moest ik mijn zakken leegmaken, en ging één van de mannen (zogenaamd) bellen.

Ik moest mijn naam en verblijfplaats geven.

Toen ze mijn portemonnee zagen, wilden ze deze controleren. Gelukkig zat er maar 50BS in en geen pasjes of waardevolle documenten.

Vervolgens wilden ze mijn handen ruiken, of ik drugs had aangeraakt.

Toen ging de telefoon (echt of nep zal ik nooit weten) en mocht ik snel daarna de auto uitstappen.

Ik stond te shaken op mijn benen, en mijn hart leek wel door mijn borstkas naar buiten te willen springen.

Eenmaal uit de auto, heb ik eerst God gedankt, ik was gespaard.

Maar dan.

De dag later herhaalde de film zich waarin ik de hoofdrolspeler was. Dit is iets wat je in films ziet, maar dat ik dit zou meemaken?

Keer op keer voel ik het opnieuw.

Huilbuien kwamen. Ik dacht na over wat er gebeurd zou zijn, als ze mij niet hadden vrijgelaten.

Erover praten met Anneke en anderen, en niet kunnen uitleggen hoe ik mij voel, en wát ik voel.

Boosheid, omdat ze een stukje vreugde van mij hebben afgepakt en ik mij niet meer veilig voel.

Verdriet, omdat ik nu angst voel, die ik nog nooit heb gevoeld.

Nog steeds weet ik niet te omschrijven wat ik voel, of voelen moet, en blijft de gebeurtenis zich in mijn hoofd herhalen.

En toch,

Ik voel en weet dat God mij beschermt heeft. Dat Hij bij me was, toen ik zo bang was, toen ik dacht niet meer te zullen terugkeren bij mijn gezin.

Later kwamen de woorden uit Psalm 23 naar boven, vreemd genoeg in het Engels:

The Lord is my shepherd; I shall not be in want

He makes me to lie down in green pastures, He leads me beside quiet waters.

He restores my soul. He guides me in paths of righteousness for his name's sake.

Even, though I walk through the valley of the shadow of death, I will fear no evil, for You are with me;

your rod and your staff they comfort me.

You prepare a table before me in the presence of my enemies. You anoint my head with oil; my cup overflows.

Surely goodness and love will folow me all the days of my life, and I will dwell in the house of the

LORD forever.

Gracias SEÑOR!

Desiderata

Deze tekst (vrij vertaald: gewenste dingen) staat bekend als de tekst die gevonden werd in de St. Pauluskerk in Baltimore.

Dit is echter een misverstand. Deze tekst is geschreven door Max Ehrmann in +- 1927!

Echter dit doet niets af aan de woorden.

Deze tekst heb ik ruim 11 jaar geleden gekregen van een dierbare vriend, en aan deze tekst heb ik de afgelopen dagen vaak moeten denken.

Al hoewel het geen specifiek christelijk tekst is, staan er waardevolle woorden in.

Daarom wil ik deze met jullie delen.

'Wees kalm temidden van het lawaai en de haast en bedenk welk een vrede er in de stilte kan heersen.

Sta op goede voet met andere mensen, zonder jezelf geweld aan te doen, zeg je waarheid rustig en duidelijk en luister naar anderen; ook zij vertellen hun verhaal.

Mijd luidruchtige en agressieve mensen, zij belasten de geest.

Wanneer je je met anderen vergelijkt zou je ijdel of verbitterd kunnen worden, want er zullen altijd grotere en kleinere mensen zijn dan jezelf.

Geniet zowel van wat je bereikt als van je plannen.

Blijf belangstelling houden voor je werk, hoe nederig dat ook moge zijn, het is een werkelijkheid in de veranderlijke fortuin van de tijd.

Betracht voorzichtigheid bij het zaken doen, want de wereld is vol bedrog.

Maar laat dit je niet verblinden voor de bestaande deugd; veel mensen streven hoge idealen na en overal is het leven vol heldendom.

Wees jezelf! Veins vooral geen genegenheid. Maar wees evenmin cynisch over de liefde, want bij alle dorheid is zij eeuwig als het gras.

Volg de loop der jaren met gratie, verlang niet naar een tijd die achter je ligt.

Kweek geestkracht om bij onverwachte tegenslag beschermt te zijn, maar verdriet jezelf niet met spookbeelden.

Vele angsten worden uit vermoeidheid en eenzaamheid geboren.

Leg jezelf een gezonde discipline op, maar wees daarbij lief voor jezelf.

Je bent een kind van het heelal niet minder dan de bomen en de sterren.

Je hebt het recht hier te zijn en al is het je al of niet duidelijk toch ontvouwt het heelal zich zoals het zich ontvouwt, en zo is het goed.

Heb daarom vrede met God,hoe je ook denkt dat hij moge zijn.

Houdt vrede met je ziel in de lawaaierige verwarring van het leven met al zijn klatergoud, somberheid en vervlogen dromen is dit nog steeds een prachtige wereld.

Wees voorzichtig. Streef naar geluk.'