Adiós Cochabamba & Hola Santa Cruz!

Na een aantal 'zware' blogs, nu maar eens een luchtige, en dan ook een echt luchtige, aangezien het hier zeeeeeeer warm is ;)!

Woensdagochtend hebben we afscheid genomen van 'mijn' Cochabamba.

Savannah (lees haar blog van 25 januari maar eens) had dinsdag al afscheid genomen van Abigaïl, en Pauline kwam woensdagochtend afscheid nemen.

Savannah & Abigaïl

Samen met Pauline nog één keer op de foto

Gisteren mochten we voor het laatste gedeelte van onze adoptiereis doorvliegen naar Santa Cruz de la Sierra, kortweg Santa Cruz (SC) genoemd.

Het Boliviaanse gedeelte ligt nu achter ons, en omdat er in CCB geen Nederlands consulaat meer is, moeten we het paspoort voor Abigaïl aanvragen bij het consulaat in Santa Cruz.

Het klimaat is hier totaal anders dan in CCB.

SC ligt op 416 meter boven het zeeniveau, en in vergelijking met CCB (ruim 2500 meter boven zeeniveau) is het hier vele malen warmer.

Dit komt mede door het hoogteverschil.

'Ons' vliegtuig

Het klimaat in SC is vergelijkbaar met de klamme zomers in Nederland.

M.a.w. de hele dag (zeer) warm (+ 35 graden!) en vochtig. Zelfs 's avonds is het nog ruim 30 graden!

Gelukkig heeft ons appartement in de drie kamers airco, dus die staan, als we hier zijn, continu aan.

Santa Cruz is ook in andere opzichten een totaal andere plaats dan Cochabamba.

Waar de tijd in CCB soms stil heeft lijken te staan, is het hier vele malen welvarender.

Bijvoorbeeld de gekleurde micro's, de bussen. In CCB kom je die nog heel veel tegen, hier heb ik deze nog niet gezien. Alleen de nieuwere versies ervan. Diegene die in CCB rijden, worden volgens mij niet meer gemaakt.

De winkels zijn veel moderner, we hebben zelfs gehoord dat je hier een echte Rolex winkel kunt vinden!

In vergelijking met de andere grote steden is SC de meest moderne en voortvarendste stad van Bolivia!

De afgelopen maanden heb ik dus Bolivia in zijn volle breedte mogen zien, van arm tot (relatief) welvarend. En dat het welvarender is dan CCB, zie je ook terug aan de prijzen! Eten is hier een stuk duurder dan in CCB!

Wat we nog gaan meemaken, kunnen jullie in de volgende blog lezen!

Adiós!

De laatste wandeling...........

Wandelen..........

Voor de laatste keer door Cochabamba,

voor de laatste keer door 'mijn' stad,

voor de laatste keer genieten van de prachtige mensen,

voor de laatste keer ontroert te worden door de armoede.

Kijken..........

Voor het laatst, naar de kartonnen dozen,

voor het laatst, naar de straatkinderen,

voor het laatst, naar de grote geestelijke armoede.

Voelen..........

Emotioneel voel ik, dat Bolivia/Cochabamba mijn land/plaats is.

Rationeel weet ik, dat mijn plaats (voorlopig?) in Nederland is.

En toch, zou ik hier zo graag blijven.

Om hier mijn gaven te mogen gebruiken,

om de kinderen te mogen vertellen over Jezus,

om de baby's en kinderen te mogen wassen en zegenen.

Afscheid nemen van deze plaats, en de mensen

waar ik om ben gaan geven, vind ik moeilijk.

Maar, Afscheid nemen is de eerste stap tot het weerzien!

En daarom kan ik zeggen:

Tot ziens, Adiós Cochabamba!

Weten & Voelen

CCB, de afkorting van Cochabamba, is een stad, die net zoals heel Bolivia, vele gezichten heeft.

Het grootste contrast is de welvaart - armoede.

Drie jaar geleden heb ik dit mogen zien, proeven en ruiken. In de tussenliggende jaren is dit altijd in mijn herinnering geweest. Toen wij in november 2010 hier weer aankwamen, was het nog net zo als in mijn herinneringen.

Zoveel mensen die ruim onder de armoedegrens liggen (ruim 65%!) en een minimumloon van 674BS per maand (+- 70 euro!), en aan de andere kant de grote rijkdom, de decadentie.

En toch, CCB is de stad die voor altijd een grote plaats in mijn hart heeft.

Uiteraard omdat onze kinderen hier vandaan komen, maar misschien nog wel meer, omdat hier in dit land, deze plaats, God mijn ogen geopend heeft:

Voor de andere kant van deze wereld,

voor de grote (geestelijke)armoede,

voor de grote contrasten,

voor, ja voor andere mensen.

Ouderen, die in de ochtend op straat worden gezet, om te moeten bedelen.

Volwassenen, die niet dezelfde kansen hebben gekregen dan mij.

Kinderen, die moeten opgroeien op straat, en vaak verslaafd zijn aan de lijm, of andere drugs.

Baby's, die geboren worden op straat, en vaak hun verdere leven daar blijven.

Natuurlijk wist ik wel dat op deze aarde grote verschillen zijn in welvaart,

en ja, ik wist dat er kindjes op straat moeten leven, honger hebben en sterven.

Maar nu voel ik het.

Ik voel het tot in het diepst van mijn ziel, als ik een jongetje zie lopen, verslaafd aan de lijm.

Een kereltje dat ook mijn zoontje zou kunnen zijn geweest.

Het steekt mij, als ik een meisje zie die moet slapen in een kartonnen doos.

Het raakt mij, als ik baby's zie, die wachten op een wekelijkse wasbeurt.

Tussen weten en voelen zit een wereld van verschil.

Ik wist het, maar nu voel ik het.

Bedroefd, dat ik dit alles zie, ruik en proef,

Boos, dat het zolang geduurd heeft voordat ik dit voelde,

Bang, dat ik het weer vergeten zal, als ik weer in Nederland ben,

Blij, met het vooruitzicht dat het eens zal ophouden, als Jezus terugkomt.

Thank you Lord, for opened my eyes!

Bevrijdt kinderen van armoede in Jezus' naam

Dat is de spreuk van Compassion.

Sinds 2007 hebben wij het voorrecht om een kindje te mogen sponsoren: Zulma.

Voordat wij in 2008 richting Bolivia vertrokken, om Jonathan op te mogen halen, hadden wij besloten om een kindje te sponsoren. Aangezien wij wisten dat we ooit naar Bolivia mochten gaan voor adoptie, was het duidelijk dat we zouden kiezen voor een kindje uit Bolivia, en dan het liefst uit Cochabamba.

27 maart 2008 (wachtwoord vanbale) was voor ons een onvergetelijke dag, wij hadden het

voorrecht om Zulma voor het eerst te mogen ontmoeten. Wij konden toen al duidelijk zien dat er goed voor Zulma werd gezorgd, zowel in fysiek opzicht, als in geestelijk opzicht.

De projecten van Compassion richten zich dan ook op het hele kind: ‘Een voor één bieden we kinderen een kans op een leven zonder armoede. Door hen op het gebied van lichaam, ziel én geest te helpen, kunnen we armoede doorbreken’ aldus Compassion.

Op deze manier geef je handen en voeten aan de woorden van Jezus uit Mattheüs 25.

Wij hebben met eigen ogen gezien, dat vele kinderen in arme landen, zoals Bolivia, geen kind meer kunnen zijn. Kinderen van 5 jaar moeten voor zichzelf zorgen, vaak ook nog voor een broertje of zusje. Eén van de reden dat wij destijds voor Compassion hebben gekozen, is dat zij naast de eerder genoemde aspecten, ook willen dat een kind een kind mag zijn.

Compassion is al ruim 50 jaar actief! De Amerikaanse evangelist Everett Swanson is de oprichter van een organisatie die later bekend werd als Compassion, ontleend aan de woorden van Jezus uit Mattheüs 15:32 “I have compassion on the multitudes... I will not send them away…”.

Ruim 50 jaar later worden vanuit elf landen ruim 1.1 miljoen kinderen ondersteund!

Zulma vertelde ons dat ze een droom heeft: nadat ze haar diploma gehaald heeft voor het middelbaar onderwijs, wil ze ons bezoeken in Nederland! Omdat wij haar al twee keer bezocht hebben, wil ze de volgende keer naar Nederland komen. Kinderen hebben dromen, en misschien zal deze droom van Zulma niet uitkomen, als je dromen hebt voor de toekomst, heb je een uitzicht. Voor het leven nu, maar belangrijker nog, voor het leven ná dit leven! En die dromen, zijn geen bedrog!

Mocht u/jullie informatie willen: wees welkom!

Overtuigt? Ook u/jij kunt een sponsor worden!

Kleuterklas van een Compassion project

Laten zien waar Hollandessa ligt

Lichamelijke training

Geestelijke training

Eetzaal

Netjes in de rij wachten voor eten

Zulma in 2008

Zulma in 2008

Zulma en Jonathan in 2008

Groepsfoto 2008

Zulma in 2011

Groepsfoto 2011

W.W.J.D.

Christen over de hele wereld kennen de betekenis van deze letters: What Would Jesus Do.

Wat zou Jezus doen, als Hij al de wezen zou zien.
Wat zou Jezus doen, als er kinderen zijn die geen huis, haard of bed hebben.
Wat zou Jezus doen, om te zorgen voor mensen die het zoveel minder hebben dan ons.
Wat zou Jezus willen, dat wij zouden doen.

Wat zou, ja wat zouden wij doen?

Een vraag die heel sterk in mij opkwam afgelopen zaterdag.
Het raakte mij enorm om al die kleine kids in hun blote kontjes te zien wachten op een wasbeurt, de oudere kinderen en mama’s hun haartjes te zien wassen.
Het deed mij snijden tot in mijn ziel, om te zien dat er zoveel kleintjes (en ouderen) zo dankbaar zijn voor een badje met water, een beetje shampoo en aandacht.

Tegelijkertijd moest ik denken aan het vooruitzicht dat al Zijn kinderen mogen hebben.
Te mogen leven in een wereld waarin het niet meer nodig zal zijn om straatkinderen te wassen, omdat ze al gewassen zijn met het bloed van Christus.
Te mogen leven in een wereld waarin iedereen God de eer zal geven die Hem toekomt.

Een wereld waarin God ons allemaal een plaats heeft gegeven om te leven naar Gods wil, om te leven zoals Jezus ons dat geleerd heeft, om ons leven niet alleen voor onszelf te leven.

Het deed mij ontroeren om te zien dat er christenen zijn, die iedere zaterdagmiddag een tentje opzetten, (warm)water meenemen, kleding meebrengen en de verstotenen van deze wereld een uurtje van verfrissing en verademing geven.
Dat er mensen zijn, niet gedreven door eigenbelang, gestalte geven aan de woorden van Jezus uit Mattheüs 25:31-46.

Afgelopen zaterdag zijn we op Plaza 14 Septiember geweest. Wij hoorden dat er iedere (..) zaterdag kinderen/baby’s worden gewassen.
Baby’s en kinderen die samen met hun moeder op straat leven. Kinderen die door een groot gedeelte van deze wereld verstoten zijn, geen onderdak hebben behalve een kartonnen doos (..).

Baby’s waarvan het badwater echt zwart is, als ze gewassen zijn..
Kinderen die genieten van een broodje na het wassen..
Moeders, die eens per week de haren kunnen wassen..

Dit stelde mij de vraag: wat doe jij? Wat doen wij voor onze medemensen?
Misschien is de grootste leerwinst wel voor mijzelf, rijke westerling.
Al is dat dan direct weer een egoïstische gedachte of constatering.

Zou ik ook de straatkindjes wassen, als ik hier nooit geweest zou zijn?
Zou ik, zouden wij, ook ontroerd worden als God ons hier niet gebracht zou hebben?

Het wassen van de baby's en kinderen was na een klein uurtje weer afgelopen.
De tent werd weer opgeruimd, de jerrycans gingen weer achterin de auto.

Als laatste, maar wel het belangrijkste, werd in een grote kring God gedankt!

Dát zou Jezus doen!

De voorbereiding

Lekker wassen, en het volgende kindje staat al klaar

Ook de mama's mogen hun haartjes wassen

Weer schoon, en nu maar wachten

Samen God danken!

De eerste!

Het eerste bericht op deze blog!

Tijdens onze reis in 2008 naar Bolivia heb ik een blog bijgehouden over onze ervaringen.

Meer om, wanneer de tijd rijp is, deze ook aan onze zoon te kunnen laten lezen, zodat hij zelf kan lezen hoe wij ons verblijf hebben ervaren.

Toen wij thuis gekomen zijn, heb ik nog maar zelden een blog geschreven, totdat we weer naar het prachtige Bolivia mochten om onze dochter op te halen.

Ook nu hield ik weer een blog bij via WaarBenJij.nu

Omdat we deze blog hebben afgeschermd, en ik toch graag mijn bevindingen wil delen, omdat er simpelweg zoveel te vertellen valt, wilde ik graag een andere blog hiervoor gebruiken.

In de tussenliggende jaren heb ik veel blogs gelezen, en mede door ons verblijf in Cochabamba, Bolivia, vond ik het tijd om nu ook een openbaar blog te gebruiken om de vele ervaringen te delen.

Dus, veel leerplezier!