Een jaar gelden

Kwamen we weer aan op Schiphol, en was onze reis naar Bolivia ten einde.

Het einde van onze adoptiereis, en het begin van een andere reis: elkaar beter leren kennen.

Klaar om te vertrekken

Lief he

De crew

Daarmee is er ook een eind gekomen aan de serie van ‘Hace un año’.

Een jaar weer in Nederland.

De afgelopen maanden kwam er iedere dag wel een moment voorbij waarop ik dacht: vorig jaar was ik… . Dat is voorbij, tenminste wanneer het gaat om Bolivia.

Wat rest zijn de dierbare herinneringen aan het geboorteland van onze kinderen, en in een bepaald opzicht ‘wedergeboorteland’ van mij.

Een jaar, waarin er veel gebeurd is.

Abigaïl mocht naar school gaan, en sindsdien zien we dat haar ontwikkeling met stappen vooruit gaat. Verschillende onderzoeken in verschillende ziekenhuizen, om te kijken waar haar gehoorproblematiek vandaan komt, en wat er aan gedaan kan worden.

De relatie tussen broer en zus gaat uitstekend!

Jonathan is maar wat trots op zijn zusje, al zijn er uiteraard ook broer – zus momenten, wanneer ze weer eens de legoboot heeft afgebroken ;)

(en ze is een meester in het slopen van dingen ;)

En nu?

Bolivia is iedere dag in mijn gedachten en hart, en over een aantal jaar hoop ik/hopen wij zeker terug te kunnen keren, en dan voor een langer verblijf.

De wensen zijn er, aan de plannen wordt gewerkt.

Uiteraard als God het zo wil en geeft.

Ik vond het prettig om zo in 7 (!) bijdragen een terugblik te geven van de meest markante momenten die er zijn geweest.

Ook merkte ik dat het schrijven van deze bijdragen soms met een gemend gevoel is geweest, en daardoor niet altijd eenvoudig.

Al zal Bolivia een grote plaats in mijn hart blijven houden, ik hoop en bid dat ook het ‘gewone’ leven weer inspiratie zal geven voor het schrijven van blogs.

A year ago (6)

Liep ik over straat in Santa Cruz voor mijn dagelijkse cafeïne shot en werd ik aangehouden door nepagenten.

Een angstig avontuur, waar ik gelukkig bijna nooit meer aan terugdenk.

Toch hoort het wel bij één van de zeven ‘terugblikblogs’, omdat het wel een markeerpunt is geweest.

Het niet meer veilig voelen, daarna altijd kijken naar geblindeerde auto’s tijdens een wandeling.

Toch heeft ook deze gebeurtenis een plaats, omdat de dankbaarheid die ik daarna heb mogen ervaren nog steeds indrukken bij mij heeft achtergelaten.

Deze prachtige song van Jeremy Camp geeft goed weer wat mijn gevoelens waren en zijn:

Hace un año (5)

Kwamen mijn moeder en broertje aan in Cochabamba.

Een dappere reis, omdat mijn moeder nog nooit zover weg was geweest, maar sinds Jonathan altijd had gezegd graag eens het geboorteland van hem en Abigaïl te willen bezoeken.

Een bezoek dat ook haar leven in een bepaald opzicht veranderd heeft, en nog steeds heeft ze het over Bolivia.

Het was een waardevolle reis, waarin ze dingen heeft mogen zien van het geboorteland van haar kleinkinderen.

Ook van de keerzijde die een land als Bolivia in zich draagt: armoede.

Misschien kwam de heftigste ervaring wel direct de eerste zaterdag dat ze hier waren: de babywash.

Als er één gebeurtenis is geweest die mij veel heeft gedaan, dan is het deze wel.

Baby’s, peuters, jongeren en moeders krijgen hier iedere zaterdag de kans om hun haren te (laten) wassen, de kleintjes krijgen schone, nieuwe kleding en een bol brood.

De tent

Wachten ....

Weer schoon

Maar het meeste en grootste geschenk is aandacht.

Aandacht voor de verstotende van deze wereld, die moeten leven op straat, wonend in een kartonnen doos of onder een brug.

De eerste zaterdag dat ik dit mocht/moest zien heb ik veel rondgelopen met natte ogen en een huilend hart.

Zoveel ‘onrecht’ in een stad waar ik zoveel van hou.

Zoveel (geestelijke) armoede in ‘mijn’ land.

Het deed en doet mijn hart krimpen en huilen als ik eraan terug denk.

W.W.J.D. is de bijdrage die ik er toen over geschreven heb, en hieraan heb ik vaak en veel moeten denken het afgelopen jaar.

Een jaar waarin ik dit (gelukkig) niet meer gezien heb, dat er kindjes gewassen moeten worden, blij gemaakt worden met een bolletje brood (..), of moet ik zeggen: helaas.

Is het in Nederland beter?

Natuurlijk is er minder honger, maar ook hier leven miljoenen mensen ‘op straat’, ver weg van het Brood waarover Jezus spreekt.

Steeds weer en steeds meer verlang ik terug naar deze tijd, niet om het zien van de ellende, maar om een helpende hand te mogen zijn namens Hem.

En natuurlijk kan dit in Nederland, dat weet ik heel goed, maar mijn hart ligt in Cochabamba, Bolivia.

Het is deze plaats geweest in dat verre, prachtige land waar God mij veranderd heeft, en mij heeft leren kijken met andere ogen.....

Anno Domini 2012

2011 is geschiedenis, en 2012 het heden en de toekomst.

2011, een jaar waarin er veel gebeurd is, waarin ons gezin gegroeid is tot vier personen!

We mochten onze dochter ophalen, Abigaïl, uit het prachtige Bolivia.

2011, gisteren, voorbij.

Toen ik aan het denken was voor deze blog, heb ik goed nagedacht over hoe ik het zou beschrijven, en de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik het niet goed kan omschrijven.

Het is een jaar geweest die voortborduurde op 2010, en daarom zijn 2010 en 2011 naadloos met elkaar verbonden, slechts gescheiden door de data die een overgang van het ene naar het andere kenmerkt.

Een jaar waarin er iets gebeurd is van blijvende aard.

Natuurlijk, de komst van Abigaïl is blijvend en heeft een diepe impact gehad.

Toch is dit, hoe vreemd het ook mag klinken, maar een gedeelte van het blijvende.

Bolivia heeft mij voor altijd veranderd, en soms zou ik willen dat Bolivia mij dát gedeelte zou terug geven, zodat leven hier weer zou mogen worden zoals het was.

Maar, dat is een utopie, het zal niet meer worden zoals het was, en misschien is dat maar goed ook.

2011, het is geschiedenis, zoals 2012 heden en toekomst is.

Wat zal het brengen, waar zal God mij willen gebruiken?

Welk doel is er voor 2012?

Genieten, een opdracht die God ons gegeven heeft (o.a. Prediker 7:14; 9:9) is vaak moeilijk, omdat het leven in 2011 mij veranderd heeft, terwijl ik zoveel gekregen heb om van te mogen genieten.

Melancholische gedachten kunnen zomaar opkomen, en van tijd tot tijd heb ik hier last van. Dan is het donker, waarbij ik soms het zicht op het Licht even kwijt ben.

Vertrouwen, dat dan even weg is, terwijl ik weet dat vertrouwen op Hem juist geeft dat plannen slagen (Spreuken 16:3).

Ik hoop en bid dat 2012 vooral een jaar zal zijn waarin ik meer naar Hem ga kijken, en minder naar mijzelf. Dat ik groeien mag in geloof en vertrouwen.

Meer richten naar Omhoog, en minder naar beneden.

Meer naar de mogelijkheden, en minder naar de onmogelijkheden.

Meer naar het heden, en minder naar het verleden.

2012, een nieuw jaar met nieuwe mogelijkheden en perspectieven.

Ook een jaar waarin ik samen met God mag wandelen, want mét Hem is het overal goed!!