Hace un año (2)

Mochten wij Abigaïl voor het eerst in onze armen sluiten, en nog zie ik dat beteuterde gezichtje voor mij.

‘Wat moeten die mensen van mij?’

‘Moet ik lachen en aardig doen?’

Vragende ogen

Jonathan mag een pop geven

Een uurtje later: Abi en Jona met een trotse papa!

Casa de Amor

Het verlegen meisje, veranderde langzaam in een dame met eigen wil.

De week die volgde gingen we iedere dag naar het kindertehuis, om samen met Abigaïl tijd door te brengen, zodat ze aan ons drieën kon wennen.

Samen met Jonathan kattenkwaad uithalen ;)

Ook toen kon ze al boos kijken ;)

Overgave, een belangrijke eerste stap!

Abi mocht meespelen in een toneelstuk

Lachebekkie!

Iedere dag was het weer een feest! Het was altijd een verrassing hoe wij Abigaïl aantroffen: blij, boos, of chagrijnig ;)

Ook bij onszelf ging het iedere dag bezoeken van het kindertehuis zijn tol eisen, dus wij waren maar wat blij toen na de 2^e rechtszitting ‘Ale’ mee mocht naar ons hotel!

Eindelijk de 2e audiencia!

Inmiddels zijn we een jaar verder, Abigaïl gaat sinds september naar school, en heeft het ongelofelijk naar haar zin. Van de juffen horen we positieve geluiden, dat ze de aangeboden kennis als een spons opzuigt!
De gehoor apparaatjes zorgen ervoor dat zij nu beter kan communiceren, ondanks het grote gehoorverlies van 100dB.

Kortom, zo langzamerhand krijgt ze het steeds beter naar haar zin, en de verstandhouding tussen Abigaïl en Jonathan is als een 'echte' broer en zus: samen spelen, en .... samen vechten ;)

Al volledig geïntegreerd! ;) 

                                                 

Lief he!

                                                          Gracias SEÑOR!