zaterdag 11 februari 2012

Een jaar gelden


Kwamen we weer aan op Schiphol, en was onze reis naar Bolivia ten einde.
Het einde van onze adoptiereis, en het begin van een andere reis: elkaar beter leren kennen.


Klaar om te vertrekken

Lief he

De crew



























Daarmee is er ook een eind gekomen aan de serie van ‘Hace un año’.

Een jaar weer in Nederland.
De afgelopen maanden kwam er iedere dag wel een moment voorbij waarop ik dacht: vorig jaar was ik… . Dat is voorbij, tenminste wanneer het gaat om Bolivia.

Wat rest zijn de dierbare herinneringen aan het geboorteland van onze kinderen, en in een bepaald opzicht ‘wedergeboorteland’ van mij.

Een jaar, waarin er veel gebeurd is.
Abigaïl mocht naar school gaan, en sindsdien zien we dat haar ontwikkeling met stappen vooruit gaat. Verschillende onderzoeken in verschillende ziekenhuizen, om te kijken waar haar gehoorproblematiek vandaan komt, en wat er aan gedaan kan worden.

De relatie tussen broer en zus gaat uitstekend!
Jonathan is maar wat trots op zijn zusje, al zijn er uiteraard ook broer – zus momenten, wanneer ze weer eens de legoboot heeft afgebroken ;)
(en ze is een meester in het slopen van dingen ;)

En nu?
Bolivia is iedere dag in mijn gedachten en hart, en over een aantal jaar hoop ik/hopen wij zeker terug te kunnen keren, en dan voor een langer verblijf.
De wensen zijn er, aan de plannen wordt gewerkt.
Uiteraard als God het zo wil en geeft.

Ik vond het prettig om zo in 7 (!) bijdragen een terugblik te geven van de meest markante momenten die er zijn geweest.
Ook merkte ik dat het schrijven van deze bijdragen soms met een gemend gevoel is geweest, en daardoor niet altijd eenvoudig.
Al zal Bolivia een grote plaats in mijn hart blijven houden, ik hoop en bid dat ook het ‘gewone’ leven weer inspiratie zal geven voor het schrijven van blogs.

zaterdag 4 februari 2012

A year ago (6)


Liep ik over straat in Santa Cruz voor mijn dagelijkse cafeïne shot en werd ik aangehouden door nepagenten.
Een angstig avontuur, waar ik gelukkig bijna nooit meer aan terugdenk.
Toch hoort het wel bij één van de zeven ‘terugblikblogs’, omdat het wel een markeerpunt is geweest.

Het niet meer veilig voelen, daarna altijd kijken naar geblindeerde auto’s tijdens een wandeling.
Toch heeft ook deze gebeurtenis een plaats, omdat de dankbaarheid die ik daarna heb mogen ervaren nog steeds indrukken bij mij heeft achtergelaten.

Deze prachtige song van Jeremy Camp geeft goed weer wat mijn gevoelens waren en zijn:




zaterdag 7 januari 2012

Hace un año (5)


Kwamen mijn moeder en broertje aan in Cochabamba.
Een dappere reis, omdat mijn moeder nog nooit zover weg was geweest, maar sinds Jonathan altijd had gezegd graag eens het geboorteland van hem en Abigaïl te willen bezoeken.
Een bezoek dat ook haar leven in een bepaald opzicht veranderd heeft, en nog steeds heeft ze het over Bolivia.










Het was een waardevolle reis, waarin ze dingen heeft mogen zien van het geboorteland van haar kleinkinderen.
Ook van de keerzijde die een land als Bolivia in zich draagt: armoede.

Misschien kwam de heftigste ervaring wel direct de eerste zaterdag dat ze hier waren: de babywash.
Als er één gebeurtenis is geweest die mij veel heeft gedaan, dan is het deze wel.
Baby’s, peuters, jongeren en moeders krijgen hier iedere zaterdag de kans om hun haren te (laten) wassen, de kleintjes krijgen schone, nieuwe kleding en een bol brood.

De tent

Wachten ....

Weer schoon
Maar het meeste en grootste geschenk is aandacht.
Aandacht voor de verstotende van deze wereld, die moeten leven op straat, wonend in een kartonnen doos of onder een brug.

De eerste zaterdag dat ik dit mocht/moest zien heb ik veel rondgelopen met natte ogen en een huilend hart.
Zoveel ‘onrecht’ in een stad waar ik zoveel van hou.
Zoveel (geestelijke) armoede in ‘mijn’ land.

Het deed en doet mijn hart krimpen en huilen als ik eraan terug denk.
W.W.J.D. is de bijdrage die ik er toen over geschreven heb, en hieraan heb ik vaak en veel moeten denken het afgelopen jaar.

Een jaar waarin ik dit (gelukkig) niet meer gezien heb, dat er kindjes gewassen moeten worden, blij gemaakt worden met een bolletje brood (..), of moet ik zeggen: helaas.
Is het in Nederland beter?
Natuurlijk is er minder honger, maar ook hier leven miljoenen mensen ‘op straat’, ver weg van het Brood waarover Jezus spreekt.

Steeds weer en steeds meer verlang ik terug naar deze tijd, niet om het zien van de ellende, maar om een helpende hand te mogen zijn namens Hem.
En natuurlijk kan dit in Nederland, dat weet ik heel goed, maar mijn hart ligt in Cochabamba, Bolivia.
Het is deze plaats geweest in dat verre, prachtige land waar God mij veranderd heeft, en mij heeft leren kijken met andere ogen.....


donderdag 5 januari 2012

Anno Domini 2012


2011 is geschiedenis, en 2012 het heden en de toekomst.
2011, een jaar waarin er veel gebeurd is, waarin ons gezin gegroeid is tot vier personen!
We mochten onze dochter ophalen, Abigaïl, uit het prachtige Bolivia.

2011, gisteren, voorbij.
Toen ik aan het denken was voor deze blog, heb ik goed nagedacht over hoe ik het zou beschrijven, en de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik het niet goed kan omschrijven.

Het is een jaar geweest die voortborduurde op 2010, en daarom zijn 2010 en 2011 naadloos met elkaar verbonden, slechts gescheiden door de data die een overgang van het ene naar het andere kenmerkt.

Een jaar waarin er iets gebeurd is van blijvende aard.
Natuurlijk, de komst van Abigaïl is blijvend en heeft een diepe impact gehad.
Toch is dit, hoe vreemd het ook mag klinken, maar een gedeelte van het blijvende.

Bolivia heeft mij voor altijd veranderd, en soms zou ik willen dat Bolivia mij dát gedeelte zou terug geven, zodat leven hier weer zou mogen worden zoals het was.
Maar, dat is een utopie, het zal niet meer worden zoals het was, en misschien is dat maar goed ook.

2011, het is geschiedenis, zoals 2012 heden en toekomst is.
Wat zal het brengen, waar zal God mij willen gebruiken?
Welk doel is er voor 2012?

Genieten, een opdracht die God ons gegeven heeft (o.a. Prediker 7:14; 9:9) is vaak moeilijk, omdat het leven in 2011 mij veranderd heeft, terwijl ik zoveel gekregen heb om van te mogen genieten.

Melancholische gedachten kunnen zomaar opkomen, en van tijd tot tijd heb ik hier last van. Dan is het donker, waarbij ik soms het zicht op het Licht even kwijt ben.
Vertrouwen, dat dan even weg is, terwijl ik weet dat vertrouwen op Hem juist geeft dat plannen slagen (Spreuken 16:3).

Ik hoop en bid dat 2012 vooral een jaar zal zijn waarin ik meer naar Hem ga kijken, en minder naar mijzelf. Dat ik groeien mag in geloof en vertrouwen.

Meer richten naar Omhoog, en minder naar beneden.
Meer naar de mogelijkheden, en minder naar de onmogelijkheden.
Meer naar het heden, en minder naar het verleden.

2012, een nieuw jaar met nieuwe mogelijkheden en perspectieven.
Ook een jaar waarin ik samen met God mag wandelen, want mét Hem is het overal goed!!

vrijdag 9 december 2011

Hace un año (4)


Sinterklaas in Cochabamba!

Een heel aparte beleving: Sinterklaas vieren aan de andere kant van de wereld, en dat bij 30 graden!
Via de Nederlandse school kregen wij de uitnodiging om samen met andere Nederlanders Sinterklaaste vieren bij het voormalig consulaat.

Het was bere gezellig, en één ding zal ik nooit vergeten:
Bij het bord met gevulde speculaas stond een levensgroot bord: eten betekent niet VRETEN!
Tja, waar ze ook zijn, het blijven Hollanders ;)

Sinterklaas arriveert..

Ook de Pieten waren er!

Jonathan in zijn kenmerkende pose ;)
Natuurlijk keek Jonathan heel erg uit naar Sinterklaas in Nederland!
Jonathan's klas staat klaar voor Sinterklaas

Waar is hij nu?



























Ook mochten wij (hoe kan het ook anders als je tegelijk jarig bent met Sinterklaas) Jonathan’s verjaardag vieren in de prachtige tuin.
Het was gezellig druk, en we hebben heerlijk genoten in de tuin van de ‘lekkere’ taart en mega pizza!
Toch kon je zien dat Jonathan niet heel erg gelukkig was, zijn ogen waren dof, hij miste zijn oma, vriendjes en vriendinnetjes van school en Genemuiden.
Confronterende foto’s.

Dit beeld zegt genoeg......
........................











Gelukkig werd er ook gelachen, en waren er veel 'gasten'

Savannah, Jennifer en kids
'De Denen'


Later nog 'memory' spelen
Dit jaar was zijn verjaardag een echt Jona festival! Stralende ogen, en veel lachen!
Samen met de familie, en vandaag voor het eerst een echt kinderfeestje!
Natuurlijk mocht het 'taarthappen', een echt Boliviaans gebruik, niet ontbreken ;)

De taart

Zal ik het doen.....?

Ja natuurlijk!!! De 'snufferd' in de taart!
Ook mocht hij zijn verjaardag op school vieren, samen met zijn klasgenootjes en natuurlijk de juf.
HOERAAAA
En voor het eerst kon Jonathan zijn verjaardag vieren met zijn vriendjes en vriendinnetjes:
Jonathan in het middelpunt van de belangstelling

Slagroom, mjummie ...

Natuurlijk wel even stoeien ..

En de meisjes even koken
Kortom, een vrolijke en blijde Sinterklaasviering en verjaardag!



vrijdag 2 december 2011

Hace un año (3)


In de tijd dat wij Abigaïl mochten bezoeken in Casa de Amor, leerden wij Pauline kennen.
Zij was sinds enkele weken in Cochabamba om voor 6 maanden vrijwilligster werk te doen.

Vila Tunari
Tijdens de maanden dat wij in Cochabamba waren hebben we veel met elkaar opgetrokken. Menig kopje koffie gedronken (of thee ;)), veel wandelingen gemaakt, en veel gesprekken gehad over de vraagstukken van het leven, uiteraard over Bolivia, maar ook over luchtige zaken;)

Ook is ze met ons mee geweest  naar Vila Tunari, en hebben wij samen 2e kerstdag en oud  en nieuw gevierd. 




Kinderen vragen veel energie, en helemaal als je er veel om je heen hebt lopen.
Apart Hotel Anteüs was een ware rustplaats, soms zelfs heel letterlijk..

Menig uurtje doorgebracht in 'actieve' houding ;)

Of liggend op één van deze dingen ....






























Eenmaal terug in Nederland bleef en blijft het contact bestaan, en is er een mooie vriendschap ontstaan.
Afgelopen oktober hebben wij haar ‘vereerd’ met een bezoek.

Afgelopen oktober (© Tiemen ;))
Kortom, bij mijn herinneringen aan Bolivia, hoort ook Pauline, vandaar deze speciale blog!




zaterdag 19 november 2011

Hace un año (2)


Mochten wij Abigaïl voor het eerst in onze armen sluiten, en nog zie ik dat beteuterde gezichtje voor mij.
‘Wat moeten die mensen van mij?’
‘Moet ik lachen en aardig doen?’

Vragende ogen
Jonathan mag een pop geven

Een uurtje later: Abi en Jona met een trotse papa!

Casa de Amor
Het verlegen meisje, veranderde langzaam in een dame met eigen wil.
De week die volgde gingen we iedere dag naar het kindertehuis, om samen met Abigaïl tijd door te brengen, zodat ze aan ons drieën kon wennen.

Samen met Jonathan kattenkwaad uithalen ;)

Ook toen kon ze al boos kijken ;)

Overgave, een belangrijke eerste stap!

Abi mocht meespelen in een toneelstuk

Lachebekkie!

Iedere dag was het weer een feest! Het was altijd een verrassing hoe wij Abigaïl aantroffen: blij, boos, of chagrijnig ;)
Ook bij onszelf ging het iedere dag bezoeken van het kindertehuis zijn tol eisen, dus wij waren maar wat blij toen na de 2e rechtszitting ‘Ale’ mee mocht naar ons hotel!

Eindelijk de 2e audiencia!


Inmiddels zijn we een jaar verder, Abigaïl gaat sinds september naar school, en heeft het ongelofelijk naar haar zin. Van de juffen horen we positieve geluiden, dat ze de aangeboden kennis als een spons opzuigt!
De gehoor apparaatjes zorgen ervoor dat zij nu beter kan communiceren, ondanks het grote gehoorverlies van 100dB.

Kortom, zo langzamerhand krijgt ze het steeds beter naar haar zin, en de verstandhouding tussen Abigaïl en Jonathan is als een 'echte' broer en zus: samen spelen, en .... samen vechten ;)

Al volledig geïntegreerd! ;) 










                                                 




Lief he!
                                                          Gracias SEÑOR!

zaterdag 12 november 2011

Hace un año (1)



Voor ons vertrek nog even met ons drieën op de foto
Kwamen wij aan in ‘mijn’ Cochabamba voor de adoptie van Abigäil.
De tijd vliegt voorbij, en wat rest zijn de herinneringen aan deze fantastische tijd.

Die tijd, een jaar geleden, komt nu weer terug.
Vanaf vandaag zal het in mijn gedachten vaak zijn: vorig jaar …… .

Daarom heb ik een aantal herinneringen van een jaar geleden op het digitale papier gezet, gewoon om weer even terug in de tijd te zijn, terug denkend aan die bijzonder rijke tijd.

Het gevaar van ‘leven in het verleden’ is hierbij groot aanwezig, maar ach, dat moet dan maar, het is een zeer vormende periode geweest die doorwerkt tot op de dag van vandaag en waarvoor ik God zeer dankbaar ben.
(Bovendien is het ook een tijd om te bewaren, Prediker 3:6b)

Een jaar geleden, van het koude Nederland, naar het warme Bolivia.
Een jaar geleden, toen ons gezin nog bestond uit ons drieën.

De komende tijd zal ik vaker markante momenten die ik in mijn hart bewaar delen. 


Daar gaan we straks in!
Tijdens de lange vlucht veel filmpjes gekeken

Om na een nachtrust weer 'thuis' te zijn....

donderdag 27 oktober 2011

Kinderlijke eenvoud......


Gesprek tussen Jonathan en mij:
Ik: Jonathan, hier je melk amico
Jonathan: waarom moet ik altijd melk drinken?
Ik: melk is goed voor je, dat weet je toch?
Jonathan: oh ja, voor je botjes he.
Ik: dat heb je heel goed kerel, melk is gezond en goed voor je botten.
Jonathan: ook voor je hartje, papa.
Ik: ja hoor, ook voor je hartje.
Jonathan: en ik krijg de melk toch van de koe.
Ik: jazeker
Jonathan: dan krijgt Jezus de melk van mij papa.
Ik: huhh, krijgt Jezus melk van jou?
Jonathan: tuurlijk papa dat snap je toch wel, Jezus zit toch in mijn hartje, nou dan krijgt Hij de melk van mij!

Verdere woorden voegen niets meer toe …………..


©Pauline

woensdag 26 oktober 2011

Doel.. & Zin..


Ieder jaar komt dit thema in één van de catechese uren wel naar voren:
Wat is het doel van het/je leven? Wat is de zin van het/je bestaan?

En, altijd komen dezelfde onderwerpen naar boven: gelukkig worden, genieten, gezond (blijven), trouwen, kinderen, (veel) geld verdienen, enz.

Ieder mens stelt zichzelf eens de vraag: waarom ben ik hier.
M.a.w. naar het doel en de zingeving in het leven.

Een ‘life-coach’ geeft 7 antwoorden
·         Gelukkig zijn (tevreden zijn met het huidige moment)
·         Groeien (benutten van je mogelijkheden)
·         Relaties aan te gaan (met die mensen die je positieve energie geven)
·         Iets bij te dragen (eigen maatstaf is hierbij belangrijk)
·         Je passie volgen (plezier maken, gelukkig zijn, het leven is al kort genoeg)
·         Vrij te zijn en te genieten (kunnen kiezen)
·         Wat je er zelf aan geeft (bepaal zelf het doel van je leven)

Weer anderen geven een luchtig antwoordt:
·         ‘om er een goed verhaal van te maken’ (Willem Wilmink)
·         ‘om rond te lummelen en laat niemand je iets anders wijsmaken’ (Kurt Vonnegut)
·         ‘om nu en dan gelukkig te worden’ (Frater Venantius)
·         ‘om onze straf uit te zitten’ (Arnon Grunbertg)

Verschillende mensen, verschillende doelen, verschillende antwoorden op dezelfde vraag.

In de bekende woorden van Jezus uit de Bergrede (Mattheüs 5-7) noemt Jezus duidelijk wat het doel is van de mens: wees volmaakt, zoals God volmaakt is! (Mattheüs 5:48).

Jacobus leert ons dat beproevingen ons standvastig maken in ons geloof (Jacobus 1:3).
En die beproeving leidt tot volmaakt worden voor God (vers 4).

Beproevingen maken je geloof standvastig, zegt Jacobus.
Die woorden kunnen hard binnenkomen, iedereen wil toch gelukkig zijn of worden.
Als je aan 10 willekeurige mensen zou vragen wat ze liever zijn: gelukkig of beproefd, denk ik dat er zeker 9 het eerste zullen antwoorden.

De les die de Bijbel ons leert is dat geluk en beproeving samen gaan.

Volmaakt worden, is gelukkig zijn (Mattheüs 5:3-10)
Volmaakt worden, is groeien, (Spreuken 27:17/2 Petrus 3:18, let ook eens op standvastig zijn vers 17!)
Volmaakt worden, is relaties aangaan (Mattheüs 5:43-47)
Volmaakt worden, is je passie volgen (Psalm 62:2)
Volmaakt worden, is vrij zijn en genieten (Prediker 2:24-25/Galaten 5)

Als je goed kijkt en de teksten opzoekt zie je dat er verschil is tussen de ‘doelen’ van de coach en de Coach.
De doelen van de eerste hebben vooral betrekking op jezelf, de doelen (volmaaktheden) van de Coach met Hoofdletter zijn gericht op de Agape, op de ander.
Uiteraard kunnen er bij ieder punt ook andere teksten genoemd worden.
Daarom is het doel van iemand die Jezus niet kent, totaal anders dan van een christen.
En is dat niet wat Jezus ons leerde?

Het doel van je leven is de zin van bestaan.
Wat is jouw doel van je leven, en daarmee de zin van je bestaan?

Is je doel, zoals ik vaak hoor: in de hemel komen?
Ik zou zeggen: verkeerd doel!
Hoe vreemd dit ook klinken mag, als dát je doel is, draait het toch nog om jezelf!
Jij wilt daar komen, maar waarom?

Het doel zou moeten zijn: volmaakt worden zoals God!
Volmaakt zijn betekent dan: Hem de eer geven die Hem toekomt!
Dáárom moeten wij bidden: Uw Koninkrijk kome.’
Zodat Hij dán pas alle eer zal krijgen die Hem toekomt (Openbaring 5:13)!

Als dát het doel van je leven is, en daarmee de zin van je bestaan heb je het juiste doel!

maandag 17 oktober 2011

Silent ..


Het is al een hele lange tijd stil op mijn blog.
Sinds dat ik begonnen ben met schrijven op blogspot heb ik niet eerder een periode van bijna 2 maand (!) geen bijdrage geschreven.

De reden hiervoor zijn divers.
Allereerst merk ik dat ik het lastig vind om over het ‘normale’ leven te bloggen (wat normaal leven ook betekenen mag). 
Sommigen zijn daar goed in, anderen minder goed, waarbij ik mij tot de 2e categorie reken.
Anderzijds omdat ik niet altijd blogs wil schrijven waar een diepere laag in zit, u/jij kunt als lezer op deze wijze een eenzijdig beeld van mij krijgen.

Aangezien ik zwak ben in het 1e, en ik het 2e niet altijd wil, bleef het lange tijd stil, te stil.

Heel duidelijk heb ik gemerkt dat ik het prettig vind om dingen van mij af te schrijven, en sommige van die dingen deel ik via deze blog, andere dingen staan nog steeds op de harde schijf van mijn pc, en zullen daar vermoedelijk blijven staan.
Omdat ze té persoonlijk zijn, omdat het vaak over hetzelfde onderwerp gaat, omdat …. .

De laatste maanden mag ik weer het allermooiste werk doen: werken in de kerk.
De catechese is weer begonnen, de geloofsgesprekken zijn er in ruime mate geweest, pastorale gesprekken hebben de revue gepasseerd, kortom weer lekker in het ritme!

Genoten van vriendschappen, genoten van het mooie weer (ja ja, we hebben ook zon gehad deze (na)zomer ;)), genoten van onze kiddo’s, genoten van mijn hobby.
Genoeg om te genieten, en toch ………… .

Daarom wil ik toch in de komende weken een aantal stukjes plaatsen die ik de afgelopen tijd heb geschreven, gewoon omdat ik dit wil delen.

maandag 22 augustus 2011

Battlefield in the desert .......

‘Cogito ergo sum’, (ik denk, dus ik besta) woorden van de bekende filosoof Descartes (1596-1650).

Wanneer je bestaat denk je, en wanneer je denkt komen hart en hoofd bij elkaar.
En juist daar kan een strijd plaatsvinden, een strijd in je denken….

Hoe denkt u/denk jij?
Is jouw hart/denken gevuld met zaken die Paulus beschrijft in de brief aan de Galaten (5:19-21)? Het kan soms dichtbij zijn, en ook voor deze dingen: het begint met het denken! Maarten Luther noemde niet voor niets dat zelfs de meest heilige mens zondigt aan het 10e gebod!

‘For as he thinks in his heart, so is he.’
Spreuken 23:7 in de King James vertaling.
Letterlijk vertaald: Want zoals iemand in zijn hart denkt, zo is hij…’

Er vindt een strijd plaats in ons denken, voor mij was/is dit een eyeopener die ik graag wil delen.

Paulus spreekt over het neerhalen van bolwerken (2 Korintiërs 10:4-5).
Er vindt een voortdurende ‘heilige oorlog’ plaats, waarin de strijd niet tegen mensen gevoerd wordt, maar tegen gedachten en denkbeelden waarmee mensen zich voor God toesluiten.

Satan is een grote leugenaar, die daarbij ook nog eens veel tijd heeft, en zijn ‘prooien’ goed kent.
Wees je goed bewust over wat je denkt! Satan wil mensen misleiden door hen te laten denken dat de oorzaak van hun moeilijkheden iets anders zijn dan het werkelijk is!
Hij is maar met één ding bezig, en dat is om mensen vooral niet zichzelf te laten zien zoals ze werkelijk zijn.
Geef Satan geen lege ruimte, hij zal deze zeker vullen!
Petrus leert ons dat we volledig op Hem gericht moeten zijn, anders staat de deur voor Satan open (1 Petrus 5:8)

-         Er zijn verkeerde dingen die we doen, en goede dingen die we niet doen -

De Bijbel laat ons in veel gebeurtenissen zien wat er gebeurt als we op onszelf vertrouwen, als we ons denken niet vullen met Zijn Waarheid, Zijn Woord.
Petrus leefde dicht bij Jezus, en vertrouwde Hem.
In Mattheüs 14:24-32 lezen we dat Petrus gelooft en loopt over het water, keek naar de storm (gaat nadenken….) en viel in het water.
Geloof is nodig! Vers 32 vertelt ons dat de storm ging liggen toen ze weer in de boot stapten!

Jacobus 1:5-7 leert ons niet te twijfelen.
Twijfel (gedachten die in tegenspraak zijn met de Bijbel) slingert ons tussen meerdere dingen heen en weer.
Twijfel en ongeloof worden vaak in één adem genoemd (Romeinen 4:18-21, waarin we lezen dat Abraham niet twijfelde, en daardoor geloof bleef houden).
Ongeloof is ongehoorzaamheid.

Geloof is een geschenk, twijfel is een keuze!

Angst en bezorgdheid zijn aanvallen op het denken door de vijand om ons af te leiden van het dienen van de HEER.
Leven in vrede is een vrucht van de Geest (Galaten 5:22)!

Daarom mogen we al onze zorgen bij Hem neerleggen, ja zelfs neergooien! (1 Petrus 5:6-7). Bezorgdheid helpt niets, dus stop ermee!

-         Het is onmogelijk om zorgen te maken, en tegelijk in vrede te leven   –

Dit zijn een aantal zaken die in ons denken een rol kunnen spelen, die Satan gebruikt om ons denken, onze leegte, te vullen.
Naast dat er nog veel meer over te zeggen valt, lijkt het mij goed om ook te kijken naar 6 ‘oplossingen’ om ons denken op God te richten.

-         Denk positief! Negatieve gevoelens ontstaan door negatieve gedachten.
-         Wees op God gericht! Vul je gedachten met Hem
-         Wees je bewust: God houdt van mij! (1 Johannes 4:6)
-         Wees opbouwend!
-         Ontwikkel een dankbare instelling. (Psalm 34:1/Efeze 5:18-20)
-         Wees gericht op het Woord! (Spreuken 4:20-22)


Nu denk je misschien: ik begrijp (nu) dat er een strijd plaatvind in mijn denken, en hoe deze kan plaatsvinden, maar wat heeft dit nu te maken met de woestijn?

De woestijn staat voor leegte, voor dorheid en eenzaamheid.
Het volk van Israël heeft 40 (!) jaar gedaan over een reis die in 11 dagen afgelegd had kunnen worden (Deuteronomium 1:2)!

Jij en ik kunnen soms lang blijven stilstaan bij gebeurtenissen, bij denkbeelden.
Deze dingen kunnen ervoor zorgen dat je blijft stilstaan, dat jij je denken laat bepalen door negatieve zaken.

Let dan ook eens op de woorden van God: ‘Jullie zijn nu lang genoeg bij deze berg gebleven.’ (Deuteronomium 1:6)!
Tijd om verder te trekken, om verder te gaan.

Christenen zijn bevrijd uit de slavernij van de zonde, en zijn onderweg naar het beloofde land (hemel/nieuwe aarde).
Toch kan het zijn dat we te lang blijven stilstaan in de woestijn van ons denken, zodat we niet volledig op God gericht zijn.

Nu kan ik mijn woestijngedachten hier opschrijven, maar deze zullen voor iedereen weer verschillend zijn, dus dat doe ik maar niet.

Ik daag je uit, beter gezegd: nodig je uit, om je gedachten te onderzoeken, en als deze niet in overeenstemming zijn met Gods gedachten (Bijbel), verwerp dan je eigen gedachten en denk na over de Zijne!

Wat is jouw gevecht in de woestijn?
Richt je op God, Hij weet wat je nodig hebt! (Filippenzen 4:6)

Richt je gedachten op God en de dingen die boven zijn, en blijf je hierop richten! (Kolossenzen 3:1-2).

                                                           Vaya con Dios!

(N.a.v. Strijd in je denken, Joyce Meyer)